اشعار

این روزها بـوی قـفـس دارد زمانه            اندوه و غربت می‌وزد از هر کرانه

این روزها دلـتنگ دلتـنگم شهـیدان            کی می‌رود از خاطر من یاد یاران

بعد از شما بال و پرم از دست رفته            تا آسمـانها، معـبـرم از دست رفـتـه

بعد از شما هر لحظه بوی غم گرفته            در این غروب بی کسی قلبم گرفته

رفتید و ما ماندیم و دلتنگی و هجران            دنیای جور و بی‌وفائی، رنج دوران

رفـتید و ما ماندیم و سیل امتحان ها            در این غبار آلودی شک و گمان ها

دنیا محل امتحان هایی خـطیر است            یک سو سقیفه آن سوی دیگر غدیر است

انگـار میدان بلا بر پاست هر روز            هنگامۀ کرب و بلا برپاست هر روز

باید مسیر حق و باطل را جـدا کرد            بـایـد به آقـای شـهـیـدان اقـتـدا کرد

آه ای شهیدان جنگ تردید و یقین است            بعد از شما بار گرانی بر زمین است

هـیهـات اگر یـاران، ولی تنها بماند            کـوفه شود ایران، عـلی تنهـا بمـانـد

مقداد و سلمان ها چه شد، کو آن همه یار            تنهاست مولا! أین عمار؟! أین عمار؟!

کو باکری و کاوه، کو چمران و همت            کو آن همه شور و شکوه و عزم و غیرت

مهدی زین الدین و خـرازی ما کو؟            آویـنـی و صـیـاد شیـرازی مـا کـو؟

«هیهات منا الذله» آوای لب ماست            در راه عزت، سر سپردن مذهب ماست

باید دوباره این زمین را کربلا کرد            بایـد به آقـای شـهـیـدان اقـتـدا کـرد

بـایـد بـرای عـزّت اسـلام جـان داد            در راه احیای شرف باید جوان داد

امشب نوای ناله‌هایم خیزرانی است            امشب دلم آشـفـتۀ داغ جـوانی است

امشب برایم روضۀ پـرپـر بخـوانید            از قـد و بالای عـلی اکـبـر بخـوانید

خم کرد داغش قامت هفت آسمان را            می‌برد از قلب حرم صبر و توان را

در موج خیز تیر و نیزه ماه می‌رفت            سوی منای خون ذبـیح الله می‌رفت

آن کـیـنه‌های حیـدری تا پا گرفـتـند            در معرکه یکباره دورش را گرفتند

شمشـیـرها گـرم طـواف پـیـکـر او            سر نیزه‌های تـشنه کام و حنجـر او

ماه حرم، روی به خون خفته! خدایا            در دست قـاتـل زلف آشـفـته! خدایا

در خون تپیده سورۀ یاسین و طاها            قــرآن بــابـا آیــه آیــه، اربــاً اربــا

فـریاد غربت در تـمام دشت پـیچـید            آه ای جـوانـان بـنـی هــاشـم بـیـایـد

دید در معرض تهـدید دل و دینـش را            رفت با مرگ خود احیا کند آییـنش را

رفت و حتّی کسی از جبهه نیاورد به شهر            چفیه، قمقمه‌اش... کوله و پوتیـنش را

رفت و یک قاصدک سوخته تنها آورد            مشت خـاکستری از حادثۀ میـنـش را

استخوان های نحیفی که گواهی می‌داد            سن و سال کم از بیست به پاییـنش را

ماند سردرگم و حیران که بگیرد خورشید            زیر تابـوت سبک یا غم سنگینش را؟

بود ناچیزتر از آن که فقط جمجمه‌ای            کـنـد آرام دل مادر غـمـگـیـنـش را...

باز هم خنده به لب داشت کدر کرد و کبود            تلخی غربت اگر چهـرۀ شیـرینـش را

شب آخر پس از اتمام مناجات انگـار            گفته بود از همه مشتاق تر آمیـنش را

ماجرای تو خدا خواست کند تازه عزیز!            قصۀ یوسف و پیـراهن خـونیـنـش را

کفن پاک تو سجاده، پـلاکت تسبیح...            ابتدا بوسه صواب است کدامینش را؟

آخـر چقـدر خاک مرا زیر و رو کنند            روی نسیم رد مرا جـست و جـو کـنند

تبدیل شد به خاک و گل و برگ جسم من            دل تنگ من شدند، بگـو لاله بـو کنند

اعضای من شده ست پراکنده در جهان            یک نقطه نیستم که مرا جست و جو کنند

مادر، پدر... چطور پس از این، خدای من!            با جای خـالی پـسر خـویش خو کـنـند

باران رحـمتـنـد، مـی‌آیـم به سویـشـان            تا با نگاه، عکس مرا شست و شو کنند

مـا اقـتـدا بـه مـادر سـادات کــرده‌ایـم            مردان عشق، مرگ چـنین آرزو کنند

بـا نـام مـا بـه نــان رسـیـدنـد عــده‌ای            روز حـساب وای اگر رو به رو کـنند

یعـقـوب ها پیـراهـنت را دوست دارند            شاعرترین ها دیـدنت را دوست دارند

ای آن که از خـون تنت یاقـوت رویید            این خاک ها هُرم تنت را دوست دارند

نفرین به آنهایی که یک عمر است، یکریز            در خاک و خون غلتیدنت را دوست دارند

نفـرین به آنها که نـمی‌خواهـند بـاشی            آنها که فصل رفـتنت را دوست دارند

یـوسف! بـرادرها پـشـیـمانـند بـرگـرد            یعـقوب ها برگشتـنت را دوست دارند

این قـافله‌ای که لاله گون می‌آید            از دشت حـماسه و جـنون می‌آید

با این همه فـرمـانده بی‌سر آری            از مطلع فجر و فتح خون می‌آید

***** یوسف رحیمی *****

این قـافـله از مـرگ ندارد پـروا            دارد روی شانه پـرچم عـاشورا

این قـافـله صد عـلـیِّ اکـبر دارد            با پیکر غـرق خـون و ارباً اربا

***** یوسف رحیمی *****

گل اشکم شبی وا می‌شد ای‌کاش            هـمه دردم مـداوا می‌شد ای‌کاش

به هر کس قـسـمتی دادی خـدایا            شهادت قسمت ما می‌شد ای‌کاش

***** علیرضا قزوه *****

خوشا آنان که جانـان می‌شناسند            طریق عشق و ایـمان می‌شناسند

بسی گـفـتیم و گـفـتند از شهیدان            شهـیدان را شهیـدان می‌شنـاسنـد

***** علیرضا قزوه *****

عمری گذشت و یوسف ما پیرهن نداشت           این لالۀ به خون نشسته دریغا كفن نداشت

عمری گذشت و خنده به لب های مادرم           خشكیده بود و میل به دریا شدن نداشت

عـمری هـمـیـشه قـصـۀ نـقـاشـی ام شده           مردی كه دست در بدن و سر به تن نداشت

حـالا رسـیـد بـعـد هـزاران هـزار روز           یك مشت استخوان كه نشان از بدن نداشت

مادر كه گفت: شكـل تو دارد پدر، ولی           وقتی كه دیـدمش پدرم شكل من نداشت

فـهـمـیـدم از نـبـودن انــدوه جـمـجـمـه!           بابـا هـوای سـر به بـدن داشتن نـداشت

با این چـنین رسیدن و آن هم بدون سر           حرفی برای مادرم از خویـشتن نداشت

آن شب چقدر مادرم از غصه گریه كرد           بیچاره او كه چاره به جز سوختن نداشت

دل دادگان چون ساغر از دلبر گرفتند            از غـیر دلبـر دامن دل بـر گرفـتـند

دادند جـان تا در بر جـانـانه رفـتـند            دادنـد دل تـا در بـر دلـبـر گـرفـتـند

پیـمانـۀ تـردید بشکـستـند و این قوم            از دست حق جام میِ بـاور گـرفتند

بر خـواستـند از بستـر دنـیای فـانی            زان پس عروس عشق را در برگرفتند

سر مست از عشق خدا از سر گذشتند            سرمشق از آن کُشتۀ بی سر گرفتند

بستند چشم از چشم و دست از دست شستند            این شیـوه از عباس نام آور گرفـتند

ناخوانده علم آموزگار عشق گـشتند            نا رفته مکتب درس بی دفتر گرفتند

بهر نـثار جان به قـربان گاه رفـتـند            با حنجر خود بوسه از خنجر گرفتند

از جان و دل یک یا علی گفتند و رفتند            جـام ولا از سـاقـی کـوثـر گرفـتـند

جاده مانده ست و من و این سر باقی مانده            رمقـی نیـست در این پیکـر بـاقی مانده

نخل ها بی‌سر و شط از گل و باران خالی            هیچ کس نیست در این سنگر باقی مانده

تـویی آن آتـش سـوزنـده خـامـوش شده            منم این سـردی خـاکـستـر بـاقـی مانـده

گرچه دست و دل و چشمم همه آوار شده            بـاز شـرمنـده‌ام از این سـر بـاقی مانده

روز و شب گرم عزاداری شب بوهاییم            من و این بـاغـچـۀ پـرپـر بـاقـی مـانـده

شعر طولانی فریاد تو کـوتاه شده است            در همین اسب و همین خنجر باقی مانده

پیشکش باد به یکرنگی‌ات ای مرد ترین            آخـرین بـیت در این دفـتر باقـی مـانـده

تا ابـد مردتـرین باش و علـمـدار بـمان            بـا تــوأم ای یـل نـام آور بـاقـی مــانـده

از زخـم شـنـاسـنـامـه دارنـد هـنوز            در مسجـد خـون اقامه دارند هـنوز

آنـان هـمـه از تـبـار بــاران بـودنـد            رفـتــنـد ولـی ادامــه دارنـد هـنـوز

**********

سرتا سر شهر با تو عطر آگین است            لبخند تمـام كـوچه‌ها غـمگـین است

امروز كه بر دوش تو را می‌بردیم            تابوت سبك ولی غمت سنگین است

**********

پـاییـز پیام كـوچ بـرگی سرخ است            خندیدن گل زیر تگرگی سرخ است

بر لاله چـرا كـفـن بپـوشـم، وقـتـی            زیبایی زندگی به مرگی سرخ است

**********

با آنـكه شـكـستـه‌ایم، بر مـی‌خـیـزیم            عهدیست كه بستـه‌ایم، بر می‌خیزیم

هر بار كه نام عـشق را می‌خـوانند            هر جا كه نـشسته‌ایم، بر می‌خـیزیم

غـم بـپاید که دگر موکب یـار آمده است           گـلعذاری که بود رشک بهار آمده است

موج دریای کرم گـوهـری آورده برون           کز فروغش همه دلها به قرار آمده است

ز گـلـستان بـقا، یک گـل بـی خـار دگـر           از ره لطف به منـزلگـه خار آمده است

نور او پیش تر از خـلـقت این عالم بود           عالم از یمن قدومش چو غبار آمده است

لـیـک در هـفــدهــم مــاه ربــیــع الاول           پرده از چهره این مه به کنار آمده است

نور زهر است که پـرتو فکـنـد بار دگر           شاخ طوبی است، دگر باربه بارآمده است

آمـد آن شـاه کـه از قــدرت دانــایــی او           لشکر کفر و جهالت به فـرار آمده است

بـهـر آزادی و خـوشبـخـتـی ابـنـاء بشر           شـشمین اخـتـر مسـعـود تـبار آمده است

صابر و فاضل و طاهر لقب مشهورش           لیک بیش ازهمه صادق به شمارآمده است

جـعـفـری نام شده مذهب اثـنی عـشـری           چون که اومظهری ازهفت وچهارآمده است

غرق امواج گنه کی شود این کشتی دل           که چنین موج شکن کوه وقار آمده است

وقت آن شد که حسان عرض کنی حاجت خویش           چون که سلطان کرم بهر نثار آمده است

کنون که بلبل طبعم ز دلها می‌برد غم را           چه خوش باشد دو مولودی کنم اعلام عالم را

چو از ماه ربیع بگذشت هفده روز در مکّه           عطا بنـمود حق بر آمنه سلطان خاتم را

خداوند جهان بر خلق ظاهر کرد از باقر           به روز مـولـد خـاتـم ولی الله اعـظـم را

دو مه آمد دو شه آمد دو شافع برگنه آمد           دو مولود درخشان کرد نورانی دو عالم را

سحرگه معنی نورٌ عـلی نور آشکارا شد           ملک تکبیر گوید بر فلک این جشن درهم را

دو پیروزی دو دلشادی بشارت می‌دهم اکنون           ظهور صادق وعید محمد فخر عـالم را

محمد چون ولادت یافت بتها سرنگون گردید           نمودی خشک از یک جلوه آن دریای پُرنم را

جهان شد از قدوم صادق آل نبی روشن           به بام شادمانی‌ها بزن ای شیعه پرچم را

رئیس مذهب شیعه پـناه مسلـمین یکـسر           هم او کز فقه خود لرزاند صد یحیای ادهم را

به امر حق تمام عمر خود را جعفر صادق           مـروّج گـشت آئیـن رسـول الله اکـرم را

بهر که هر چه لایق بود آن دادند تابع را           عطا بنمود حق از لطف، این طبع منظم را

دل آرامی که گر از دل برآید بر زبان نامش            به جسم مرده بخشد جان حدیث لعل بستانش

دلیل عید مشتاقان مه روی دل افروزش            بدیل شام مهجوران سر زلف سیه فامش

هلال ماه نیکـویی؛ خـم ابروی دلجویش            کـمال بدر دلجـویی مه روی دل آرامش

به چشم جان جمال یوسف صدیق دیدارش            به گوش دل کلام عیسی جان بخش پیغامش

هلالی گشته تیر قامتم از بـدر سیـمایش            طلایی گشته رنگ عارضم از سیم اندامش

مهی کز آستین ریزد هزاران ماه و خورشیدش            شبی کز آستان خیزد دو صد کیوان به همراهش

کمال قدرت داور، جـمال شرع پیـغـمبر            جلال مذهب جعفـر ز استحکام احکامش

به خاتم سرّما اوحی هویدا شد زتاییدش            به آدم عَلَّمُ الاسما رسید از وحی و الهامش

صحایف از الف تا یا همه اوصاف اجلالش            زبان ماسوی گویا همه در وصف اکرامش

ز آدم تا به خـاتم، انـبـیا در بند ایـمانـش            زاول تا به آخـر اولـیا در قـید اسلامـش

فلک با اینهمه رفعت غبار خاک درگاهش            ملک با آنهمه شوکت غلام خیل خدّامش

زفرش بارگاهش عرش اعظم برده تا بوئی            چو کرسی کرده تعظیمی به خاک از بهر اعظامش

تراب تربتش خاکی که بوی مشک آثارش            فروغ مرقدش نوری که انوار است اجرامش

چو خـتم الانبیا دل مهـبط آیـات قـرآنـش            چو شاه اولیا جان مرکز اسرار اعلامش

اگر در عرصۀ محشر از او اسمی برد شیطان            خـدای عـالم و آدم ببـخـشد جـمله آثامش

شکیب از جان بود شایق به مدح حضرت صادق            بدین فن گر شود فائق برآید بی سخن کامش

جادۀ حـیـرت بسی پُـر پـیچ بود            لطف ساقی بود و باقی هیچ بود

مـکــه زیـر سـایـۀ خـنّـاس بـود            شیـعـه در بـنـد بـنـی عـباس بود

حضرت صادق اگر ساقـی نبود            یک نشان از شیعه گی باقی نبود

فـقـه، شمشیـر امام صادق است            هر که بی شمشیر شد نالایق است

فای فیض و قاف قرب و های هو            مـی‌دهـد بـر اهـل تـقـوی آبــرو

ساقی امشب باده در دف می‌کند            هـستی ما را مـضاعـف می‌کـند

بــادۀ مـا بــادۀ انـگــور نـیـسـت            شـهـد ما در لانۀ زنـبـور نیست

بـادۀ ما شهد عـلـم احـمدی است            حضرت صادق سقا سرمدی است

سپاس آن خدا را که ما را توان داد            پی شکر نعـمت به انسان زبـان داد

سپاس آن خدا را که با قـدرت خود            به این شیء ناچیز نطق و بیان داد

سپاس آن خـدا را که بخـشیـد ما را            جمالی که در آن خودش را نشان داد

جمالی که وصفش علی است و عالی            جـمـالی که پـرتـو به هر آشیـان داد

به دست رحیمش به لطف کـریمش            ز حُسن قدیمش به هر خسته، جان داد

بـشـر با خـدا شـد ز بـتـهـا رهـا شد            نبی رهـنما شد، جهـان را تکان داد

از آن جـاهـلـیـت بـه این خـاتـمـیت            که تا مـهـدویـت به ما ارمـغـان داد

ز انسان کُـشی‌ها ز حیـوان وَشی‌ها            ز حَسرت کِشی‌ها بشر را امان داد

از آن بـردگـی‌هـا به این بـنـدگی‌هـا            خوشا زندگی‌ها که در هر زمان داد

به درگـاه ایـزد، سِـزد شکـر بی حـد

مـحــمّـد مـحــمّـد مـحــمّـد مـحــمّـد

چه خُلق عظیمی چه روح عـظامی            چه دست کـریمی چه وجـه کِـرامی

رســول رســالـت عــدیـل عــدالـت            وَ اَصل اصالت شَه خاص و عامی

تو سـلـطـان دیـنـی تو نـور یـقـیـنی            امــانـی، امـیـنــی رسـولـی امـامـی

ازل را سـرشـتـی، ابـد را بـهـشـتی            جنان را تو هِشتی جهان را سلامی

تویی روح کـعـبـه تـویی جان مکـه            تـو مـاه مـدیـنـه چه حُـسن خـتـامـی

چـــراغ هـــدایــت امــیــن ولایــت            کـثـیـر العـنـایـت رئـیـس الأنــامـی

تو طاها تو یاسین تو اعلی تو وَالتّین            تویی دین و آئـین تو دین را دوامی

جـمـیـل و جـمـالی جـلـیل و جلالی            دلـیـلِ کـمـالـی به رحـمـت تـمـامـی

چـه آب حـیـاتـی چـه آتُ الـزکـاتـی            اَقـیــمـوالصـلاتـی رسـول گـرامـی!

چه آب بقـایی از این چشمه سر زد

مـحــمّـد مـحــمّـد مـحــمّـد مـحــمّـد

تـو در جـان فـطـرت مثـال خـدایـی            تو در آل عـتـرت مَنـار و الـتُّـقـایی

تو موسی و عیسی تو یعقوب و یحیی            تو در اصل یک جـا هـمه انـبـیـایی

به زهـرا تو بـابـا به مـولا تو مـولا            تو دنیا تو عقبا تو شمس و ضحایی

حـسـن زیـنـت تـو حسین عـزت تو            تو هم مرتضایی و هم مـصطـفـایی

تـو آن راز داری که اعجـاز داری            ز بـس نـاز داری تو دلــدار مـایـی

پس از تاق کـسری شکـستـند بُـتـها            نـشـسـتـند از پـا مــلـوکِ خـطـایـی

ز دریــای ســاوه ز بَـحـر سَـمــاوه            چو پـرسـنـد گـویـنـد دریـا شُـمـایـی

به دشمن ستیزی چو از جا بخیزی            سپـاهـی بریـزی زمین، با صَـلایی

صـفـا را کـتـابـی جـفـا را عِـتـابـی            تو فصل الخطابی تو کهف الورایی

بـرائت ز خـصـمت نـسـازد مــردّد

مـحــمّـد مـحــمّـد مـحــمّـد مـحــمّـد

به درگـاه ایـزد سزد شکـر بـی حـد            ز پــرده در آمـــد دو نــور مــؤیّــد

دو دریـای رحـمت دو آقای خـلـقت            دو معنای عزت دو جعفر دو احمد

دو سروِ صنوبر دو سَرور دو رهبر            دو حق را پـیـمـبـر دو نـور مـجـدد

دو تـا مــاه پــاره دو عـالـم سـتـاره            دو درمان و چاره به غمهای بی حد

دو نور درخشان دو خورشید رخشان            دو لعل بَـدَخـشـان دو زلف مُـجَـعّـد

دو قـرآن ناطق دو قـائـم دو صادق            دو کـشف الحـقـایق دو روح مجـرد

یکی جـد اطـهـر یکی سبـط حـیـدر            یکی خیر کـوثـر یکی خـیـر مـمـتـد

به تـبـریکِ مـهـدی ببـنـدیم عـهـدی            که او راست شهدی حسینی ز ایزد

ز شـیـعـه اطاعـت ز مـولا عـنـایت            ز شـیـعـه مــقــلِّـد ز مــولا مـقــلَّــد

به راه ولایت شکـوهی است امجـد

مـحــمّـد مـحــمّـد مـحــمّـد مـحــمّـد

چون از افـق برآید انـوار صبح صادق            در پاى سبزه بنـشین با هـمدمى موافـق

شد مـوسم بهاران پُـر لاله كـوهـساران            بستان پُر از ریاحین صحرا پُر از شقایق

بلبل كه در غـم گـل مى كرد بى قرارى            شكر خدا كه معـشوق آمد به كام عاشق

یك سو نشسته خسرو در بزمگاه شیرین            یك سو نهاده عُـذرا سر در كـنار وامق

ابـر بهـار گـسترد دیـباى سبـز در بـاغ            باد از شكـوفـه افكـند بر روى آب قایق

بر آستان معـشوق تسلیـم شو كه آن جا            صاحب دلان نهـادنـد پـا بر سر عـلایق

زد بلبل سحرخـیـز فـریاد شور انگـیـز            كاى مست خواب غفلت و اى بندۀ منافق

شد وقت آن كه خوانند حمد و ثناى معبود            شد گـاه آن كه نالـند در پـیـشگاه خـالق

از بـوستان احمد بگـذر كه بلبـل آن جا            بر شاخ گل سراید وصف جمال صادق

نـور جـمال صادق چون از افـق برآمد            شد صبح عالم آراش بر شام تـیره فایق

از شرق و غرب بگذشت نور فضایل او            چون آفتاب علمش طالع شد از مشارق

تن پیكـر فـضایل، جـان گـوهـر معـانى            دل منـبـع عـنایـات رخ مطلـع شـوارق

همچون صدف ز دریا دُرهاى حكمت اندوخت            چون گوهر وجودش شایسته بود و لایق

بر پـایـۀ كـمـالش محـكم اساس توحـیـد            از پـرتـو جـمـالـش روشن دل خـلایـق

خورشید برج ایمان، شمشاد باغ امكان            گـنجـینۀ كـمالات، سرچـشـمـۀ حـقـایـق

هـادى شوند یكـسر گر لحظه اى بـتـابـد            نـور هـدایـت او بـر جـسـم هـاى عـایـق

بر لوح سیـنـۀ اوست آیـات حق هـویـدا            وه! وه! عجب سوادى است با اصل خود مطابق

افكـار تابـنـاكـش روشن تر از كـواكب            انـدیشه هاى پـاكش خـرّم تر از حـدایـق

آییـن جعـفـرى را بگـزین كه دردمندان            درمان خویش جویند از این طبیب حاذق

شاها « رسا» ندارد جـز اشتـیـاق رویت            بنماى رخ كه خلقى است بر دیدن تو شایق

در عرصه قیامت دست از تو برنداریم            كاندر شفاعت توست ما را رجاى واثق

دور دورِ قـدرت قــابـيــل بــود            كار و كسب عاشقي تعطيل بود

دشـنـۀ شـرك و پـلـيـدی تـشـنـۀ            خون سرخ و پاك اسماعيل بود

طيـنت هر كس اسيـر تيـره گي            هر زباني گـرم قال و قـيـل بود

عزّت بت هاي سنگي ناشي از             جـهـل نـفـس مـردمان ايـل بود

حرفي از عيسي و آيـينـش نبود            شهر طائف قحـطي انجـيل بود

شاعران تنها به فكر سيم و زر            شعرشان بي وزن و بي تمثيل بود

بعـد از آن فصل زمستان سيـاه            نـوبت نـوروز عـام الـفـيـل بود

ايـهـا الـعـالـم بــشـارت بـادتـان            اين صداي چـاوش جـبريل بود

مـوسم رقص و سـماع مـوج ها            مـوسـم مـسـتـي رود نـيـل بـود

موبدان مبهـوت حـال كـائـنـات            ذهن شان درمانده از تحليل بود

ساحران دنبال سحري چاره ساز            وردشان بي مغز و بي تأويل بود

مكه حس مي كرد نبض نور را            خاك سردش سرخوش تنزيل بود

خـشكي دريـا؛ شكـست كـنگـره            خـون بهاي كـشتـن هـابـيل بود

چنگ ميزد هر ملك باشور و شوق            ماه چون دف دركف جبريل بود

عرشيان برطبل عشرت مي زدند            ساز اصلي دست اسرافـيل بود

ريسه بـستـن دور تا دور فـلـك            جلوه اي از ذوق عـزرائيل بود

در جـنان پـاشيدن نقـل و نـبات            دست و دل بازي ميكـائـيل بود

آخرين يوسف جمال حق رسيد            مـه رخي در دامن راحيـل بود

برق چـشمانش زليخا مي كـشد            خنده اش لحن خوش ترتيل بود

ای وحی، تو را همیشه پژواک           وی روح طهارت! از گنه پاک!

بــا آمــدنـت ســرود هــسـتــی           صد دفـتر پُر غـزل طرب ناک

پهن است به زیر پایتان عرش           شأنت نبود به روی این خـاک

جـبـریـل نـقــاب زد رُخَـت تـا           چشمت نزنـند خار و خـاشاک

از غـبـطـه به سـاحـت مقـامت           کرده ست فرشته سینه را چاک

مـافـوق ترین تـصـوّر عـشـق!           درمانده ز فـهـم توست ادراک

گــر بــام مـحـبــتـت نــبــاشــد           مرغ دل و روح رفته در لاک

یــاقــوت نـمــا؛ زبــرجـدِ مـن           بـنـمـای شـراب، غــورۀ تـاک

ای عــلّـت خـلــقـت عـــوالـــم           لَـولاک لَـمـا خَـلَـقـتُ الَافـلاک

عشق تو در سینه ما از ازل دیرین تر است            این مدال مهر از خورشید هم زرین تر است

میشوم فرهاد و بر کوه غزل حک می کنم            شور تو در شعرهایم از عسل شیرین تر است

با غزل تا قاب قـوسین خـدا گر پر کشم            باز هم از وصف خاک پای تو پایین تر است

می نویسم از شکست واژها در وصف تو            قدر کاه کوی تو از کوهها سنگین تراست

چون که برتو دختری مانند زهرا داده اند            خون تو از خون هر پیغمبری رنگین تر است

تا بر بسیـط سبز چمن پا گذاشته است            چشمش بهار را به تماشا گذاشته است

از بس که دست برده در آغوش آسمان            پـا بر فـراز گـنـبد میـنـا گـذاشته است

می بارد از طلوع نگـاهش تبار صبح            خورشید را به سینۀ خود جا گذاشته است

تا مثل کوه ریشه دواند به عمق خاک            یک عمر سر به دامن صحرا گذاشته است

دستی لطیف ساغـر سرشار عـشق را            در هفت سین سفـرۀ دنیا گذاشته است

نـوری(امین) نشسته به آغوش (آمنه)            دریـا قـدم به دیـدۀ دریـا گـذاشته است

نـوری که از تـبـلور رخـسار او دمید            خورشید را به خانه دلها گذاشته است

او را که جهان گمشده در حلقۀ میمش            جبریل کند فخر که بودست ندیمش

زانوزده پیشش ادب و مهر و کرامت            تا درس بیامـوزند از خُـلق کریمش

هر آیـنـۀ کـردست خـداونـد تـجـلـی            در آینۀ خـنـده رحـمان و رحـیـمش

شاید که شفاعت کند از مؤمن و کافر            در روز جزا گستره لطف عـمیمش

غرق است شکیبایی و محو است تساهل            در ژرفی دریا صفت‌خوی حـلیمش

زد خـاتـمه بر خـاتـم دیرین نـبـوت            شق‌الـقـمـر از شعـشعه دُرِّ یـتـیـمش

آن هـمت والا که جهانی نـتـوانست            هرگز بفـریبد به متاع زر و سیمش

همبال بهار است، که گل بشکفد از گل            در باغ روان‌ها، وزش نرم نسیمش

تابنده‌تر از مهر، ببین شمسه نامش            مهتاب غباری، که فشاندست گلیمش

شاهد شده شعرم را، سوگند "لعمرک"            آن مدح که فرموده خـداوند علیمش